(...) W trzecim roku samotności i modlitwy, odbyła nowicjat w III Zakonie Św. Franciszka pod kierownictwem profesora miejscowego seminarium duchownego, ks. Władysława Krawieckiego. Niezwłocznie po zniesieniu zakazu działalności zgromadzeń zakonnych na terenie Rosji, przywdziała franciszkański habit. Wkrótce, już jako s. Elżbieta, dnia 15 sierpnia 1917 r., złożyła śluby wieczyste.
Po przesunięciu się działań wojennych, w 1918 roku nastąpił długo oczekiwany powrót do Warszawy. Wybór hrabianki Róży Czackiej, siostry Elżbiety, stał się ogólnym zaskoczeniem dla członków Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi jak i dla samych niewidomych. (...)
W tym czasie siostra Elżbieta, zgłosiła się do Ordynariusza, Abpa Aleksandra Kakowskiego, otrzymując jednocześnie zgodę na przyjmowanie pierwszych kandydatek do zgromadzenia. Parę miesięcy później, w listopadzie 1918 roku, uzyskała pozwolenie Ordynariusza, tym razem, już na przyjęcie pierwszych dwanaście kandydatek i rozpoczęcie życia wspólnego. Pomimo szacunku Kardynała Aleksandra Kakowskiego, Sługa Boża doświadczała wielu przykrości od urzędników Kurii, którzy "odnosili się niechętnie do zakładania nowego zgromadzenia przez osobę ociemniałą". (...)
Zarys duchowości nowego zgromadzenia Założycielka tworzyła wspólnie ze wspomnianym już ks. Władysławem Krawieckim, który na jej prośbę przybył z Żytomierza i zamieszkał w zakładzie na Polnej. Wspólnie poszukiwali wzorców regulaminów i konstytucji u innych zgromadzeń oraz zwracali się też do nich z prośbą o przyjęcie pierwszych kandydatek na pewien czas zapoznania się z ugruntowanym życiem zakonnym. Prośba ta spotkała się jednak z odmową. (...)
Działalność pierwszego kierownika duchowego siostry Elżbiety i tworzącego się Zgromadzenia została, niestety, przerwana z powodu choroby nowotworu mózgu i śmierci w lipcu 1920 r. (...) [Jego następcą] został ks. Władysław Korniłowicz, który już wcześniej ofiarował swoją pomoc duszpasterską, gdy Sługa Boża zwracała się do Kurii z prośbą o zastępstwo chorego ks. Wł. Krawieckiego.
Istnienie Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża wraz z autoryzacją pierwszych Konstytucji, została potwierdzone pisemnie przez Ks. Kardynała Aleksandra Kakowskiego po czterech latach od przyjęcia pierwszych kandydatek, w dniu 2 października 1922 r. Pierwsza kapituła Zgromadzenia, na której siostra Elżbieta otrzymała oficjalnie tytuł Przełożonej Generalnej, odbyła się 15 lutego 1923 r., w obecności biskupa pomocniczego warszawskiego Stanisława Galla.
Zarys duchowości nowego zgromadzenia Założycielka tworzyła wspólnie ze wspomnianym już ks. Władysławem Krawieckim, który na jej prośbę przybył z Żytomierza i zamieszkał w zakładzie na Polnej. Wspólnie poszukiwali wzorców regulaminów i konstytucji u innych zgromadzeń oraz zwracali się też do nich z prośbą o przyjęcie pierwszych kandydatek na pewien czas zapoznania się z ugruntowanym życiem zakonnym. Prośba ta spotkała się jednak z odmową. (...)
Działalność pierwszego kierownika duchowego siostry Elżbiety i tworzącego się Zgromadzenia została, niestety, przerwana z powodu choroby nowotworu mózgu i śmierci w lipcu 1920 r. (...) [Jego następcą] został ks. Władysław Korniłowicz, który już wcześniej ofiarował swoją pomoc duszpasterską, gdy Sługa Boża zwracała się do Kurii z prośbą o zastępstwo chorego ks. Wł. Krawieckiego.
Istnienie Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża wraz z autoryzacją pierwszych Konstytucji, została potwierdzone pisemnie przez Ks. Kardynała Aleksandra Kakowskiego po czterech latach od przyjęcia pierwszych kandydatek, w dniu 2 października 1922 r. Pierwsza kapituła Zgromadzenia, na której siostra Elżbieta otrzymała oficjalnie tytuł Przełożonej Generalnej, odbyła się 15 lutego 1923 r., w obecności biskupa pomocniczego warszawskiego Stanisława Galla.
źródło: S. Radosława Podgórska, Sługa Boża Matka Elżbieta Róża Czacka (1876-1961), Założycielka Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi i Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża, w: Święci są wśród nas, pod red. o. G. Bartoszewskiego OFMCap, Warszawa 2012.